کارگردان فیلم سینمایی «فصل بلوغ» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: این سوداگران که عنوان تهیه کننده و سرمایه گذار را با خود به یدک می شکند بیشتر دنبال سلبریتی ها هستند و به هنرمندان با سواد و متفکر اهمیتی نمی دهند، همین اتفاق باعث شده تا ما شاهد وفور تولیدات بی ارزش و سخیف و مبتذل در سینمای ایران باشیم.

وی ادامه داد: اغلب این افراد رسماً با پول و ثروت بادآورده شان مشغول عقده گشایی های شخصی هستند. این ها کسانی هستند که یک عمر آرزوی دیدار با فلان هنرپیشه را داشته اند و حالا به واسطه داشتن پول شان با این افراد حشر و نشر می کنند، چای و میوه می خورند، گفتگو می کنند و با آن ها رفیق می شوند. از سوی آن ها درصدد هستند تا با گسترش سینمای مبتذل صرفاً عوام فریبانه به سرمایه خود بیفزایند.

قنبری با بیان اینکه سینما محل بسیار مناسبی برای پولشویان شده است تصریح کرد: به واسطه بخشش های مالیاتی در تولید آثار فرهنگی بهترین مکان برای پولشویان سینما است. از سوی دیگر این افراد به واسطه اینکه کار فرهنگی انجام داده اند کاری می کنند تا زیر محاکمه نروند. این افراد هیچ حساب و کتابی به اداره مالیات و سازمان بازرسی کل کشور پس نمی دهند و به همین دلیل مانند اختاپوس بر سینما چمبره زده اند و به فکر بهره برداری بیشتر از آن هستند.

این سینماگر در همین راستا خاطرنشان کرد: البته در میان این سرمایه گذاران تک و توک افراد با شرافتی هم پیدا می شوند که بنده خوشبختانه سابقه همکاری با یکی از آن ها را دارم و به همین دلیل هم است که حکم کلی راجع به آن ها صادر نمی کنم. مشکل ما اینجا است که تعداد سرمایه گذارانی که با تفکر و با سواد و دانش و دغدغه به سینما آمده اند بسیار اندک است و اغلب کسانی که به واسطه سرمایه شان به سینما راه پیدا کرده اند جزو افرادی هستند که هیچ دغدغه ای برای رشد و ارتقای فرهنگ ندارند.

کارگردان فیلم سینمایی «پرنده باز کوچک» در بخش دیگری از این گفتگو اظهار داشت: اینکه چرا نهادهایی مانند وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به این مسائل ورود نمی کنند و جلوی این افراد را نمی گیرند هم کاملاً مشخص است! مدیران با این افراد مقابله نمی کنند چون اگر خودشان نه، دوستان و فرزندان شان از شتیل بگیران همین سرمایه سالارانند!

قنبری تأکید کرد: سازمان سینمایی به فیلمنامه های اندیشه ورز مجوز نمی دهد اما از فیلم های مبتذل حمایت می کند؛ سوأل بنده این است که چطور فیلمنامه های این افراد سریعاً مجوز می گیرند اما سینماگران کهنه کار و کاربلد و پیشکسوت که فیلمنامه قوی با متون اندیشمندانه به سازمان سینمایی ارائه می کنند مجوز نمی گیرند و باید مدت ها در پی دریافت مجوز دوندگی کنند؟

وی در خاتمه اظهاراتش افزود: ناظران هم که کلاً هیچ کاری به این کارها ندارند! هیأت ناظر به عنوان نگهبان فرهنگی جیبش خالی است و از این ها شکار می کند و می خورد! من مانده ام در این میان چطور آدم هایی که شهرت دارند تن به این خفت می دهد که با این افراد کار کند؟